Ik ben in gesprek met Miranda, teamleider in de zorg. Ik ken haar al een tijdje en weet dat ze hunkert naar erkenning van haar leidinggevende. Maar die krijgt ze niet. Ze hoort vooral wat er niet goed is gegaan. Zo stuurt ze haar team ook aan. Ze moeten gewoon hun werk doen, toch?

Gewaardeerd, niet gelukkig

Miranda werkt ruim vijftien jaar in de zorg. Ze is begonnen als verzorgende en heeft zich langzaam opgewerkt tot teamleider. Ze kent het klappen van de zweep. Inhoudelijk is ze sterk. Haar collega’s komen bij haar met vragen. Of voor advies wanneer er iets bijzonders aan de hand is. Zo heeft ze zich opgewerkt tot teamleider. Een mooie stap. Maar zo voelt ze het niet. Ze heeft zelf het idee dat ze haar taken goed uitvoert, maar weten doet ze het niet. Erkenning van haar teamleden en haar leidinggevende krijgt ze niet. Sinds een tijdje twijfelt Miranda hier sterk aan. Ze heeft steeds minder tijd om zich met ‘het echte werk’ bezig te houden. Ze besteedt steeds meer tijd aan administratief werk, zoals het invullen van verplichte formulieren en aftekenlijstjes. En waardering krijgt ze er ook al niet voor.

Verandering geen verbetering?

Het werk in de zorg is niet meer zoals het was. Alles moet sneller en beter. Er zijn meer procedures en regels. Waar die goed voor zijn weet ze niet. Ze vertragen alleen maar. Om van alle administratie maar te zwijgen. Tijd heeft Miranda sowieso te weinig. Ze heeft vaak niet eens tijd voor een praatje met de cliënten of een kop koffie met haar collega’s. Nee, het wordt er niet leuker op.

Moet ze een stap terug doen? Weer als verzorgende gaan werken? Dan gaan haar collega-teamleiders haar vertellen hoe het moet. Alsof zij het beter doen. Daar voelt Miranda als ze eerlijk is niet zo veel voor.

Doorbraak!

Miranda wil het anders. Samen met haar team de schouders eronder zetten. Met elkaar de klus klaren. Een oplossing vinden voor problemen die schijnbaar onoplosbaar zijn. Ze wil weer trots zijn dat ze in de zorg mag werken. Zoals toen ze net in dienst was. Ze wil de negatieve spiraal doorbreken. Maar hoe? Ik probeer te doorgronden waar de angel zit. Hoe gaat Miranda om met haar collega’s? Geeft ze hen de erkenning die ze verdienen? Ik daag haar uit het eens anders te doen en geef haar de tip om haar team complimenten te geven. Focussen op wat wél goed gaat. Ook in de gesprekken met haar leidinggevende. In het begin vindt Miranda het lastig, ze voelt zich ongemakkelijk. Maar het anders doen – complimenten geven – werkt. De sfeer in het team verbetert. In de gesprekken met haar leidinggevende vertelt ze er enthousiast over. Miranda krijgt de erkenning waarnaar ze naar op zoek was. Haar leidinggevende geeft haar een compliment!

Een jaar later spreek ik Miranda weer en ik ben blij verrast over wat ze heeft bereikt. Andere teamleiders hebben het geven van complimenten zelfs overgenomen.

Wil jij ook een doorbraak en kun je daar hulp bij gebruiken? Neem dan contact met me op.

© Monique Derks

Zaterdagmiddag. Ik zit met mijn dochter op het terras van het plaatselijke café. Het is gezellig druk. Een drankje, een schaal nacho’s. Wordt het nog beter, zou je denken? Ja, dat wordt het!

We raken aan de praat met het stel naast ons. Over die nacho’s. Die zij heerlijk vindt, maar hij niet. Een dilemma: bestelt ze ook zo’n schaal voor zichzelf of niet?

Enfin. Op een gegeven moment vragen ze wat ik doe. Ik vertel dat ik mensen begeleid die op zoek zijn naar een baan waarin ze hun ei kwijt kunnen. Waar ze uitgedaagd worden om hun kwaliteiten in te zetten, waar ze echt blij van worden. “Belangrijk, hoor,” zeg ik, “zeker als je een fulltime baan hebt. Hoe is dat voor jou? Haal jij voldoening uit je werk?”

“Ben er klaar mee”

“Ik weet er alles van,” zegt zij. Ze vertelt dat ze in de zorg werkt met cliënten met een beperking. De administratieve taken kosten haar steeds meer tijd. Dat gaat ten koste van de zorg die ze aan haar cliënten kan geven. En daar is het haar uiteindelijk om begonnen. Cliënten geven wat ze nodig hebben. Ze voelt zichzelf steeds meer in een spagaat staan. “Ik ben er zo klaar mee”, zegt ze. Ik hoor in haar stem dat ze de moed bijna heeft opgegeven.

Verlangen naar verandering

“Eigenlijk zou ik voor mezelf willen beginnen”, gaat ze verder, “één-op-één werken met cliënten met een persoonsgebonden budget.” Zodra ze daarover begint, beginnen haar ogen te stralen. “Doen!”, flap ik eruit. Ze begint over de onzekerheid van inkomen, geen pensioen opbouwen. Maar de lichtjes in haar ogen blijven.

De eerste stap durven zetten

Dat begrijp ik maar al te goed, als zzp’er. Maar ik ken ook de voldoening van doen wat écht bij me past. Zien dat mensen in beweging komen. Impact maken. Dat geeft zoveel voldoening. Ik geniet ervan om te werken met mensen als deze vrouw. Hen mogen ondersteunen in hun zoektocht. Zodat ze uiteindelijk stappen durven zetten en gaan doen waar ze goed in zijn. Waar ze écht blij van worden.

Ik zie tranen van ontroering in haar ogen. Wat een bijzondere ontmoeting. Hoe zou het verder gaan? Zal ze de stap durven zetten naar werk dat echt bij haar past? Ik ben heel benieuwd!