Dan ontsla ik er gewoon een paar…
“Dan ontsla ik er gewoon een paar, dan gaat het weer een tijdje goed.”
Huh? Kunnen we een paar seconden terug? Hoor ik het goed?
Deze uitspraak doet de eigenaar van een bedrijf waar ik een aantal mannen coach. Laten we hem Pieter noemen. Pieter uit zijn frustratie aan me als ik nog even bij hem binnenloop om hem gedag te zeggen na een coachingsessie met één van zijn medewerkers. Hij ziet eruit als of hij uitgeput is, niet weet hoe het verder moet.
Overwerkt en gefrustreerd
Ik heb net een aantal van zijn mannen gecoacht. Leuke gasten, harde werkers met passie voor hun vak en hun klanten. Maar ook zij zijn moe, gefrustreerd. Vertellen dat ze nooit waardering krijgen. Het is nooit genoeg. Pieter vraagt teveel, overwerken is meer regel dan uitzondering. Hun privéleven lijdt eronder. De eerste collega’s zijn al vertrokken. De werkdruk wordt er alleen maar hoger door. Ze weten niet hoe lang ze dit nog kunnen volhouden.
Ongezien talent
Terug naar Pieter. Die lijkt niet te zien wat voor mooie mensen hij in huis heeft. Talentvolle mannen die willen leren van hem en van elkaar. Die er trots op zijn dat ze bij het bedrijf mogen werken. Maar die ook bij hun partners willen zijn, hun kinderen willen zien opgroeien. Dat is echt anders dan voor de eigenaar. Voor hem is het bedrijf zijn levenswerk waar hij al zijn tijd in steekt. Heel begrijpelijk, maar van zijn medewerkers mag hij niet dezelfde werkethos verwachten als die hijzelf beoefent.
Gemiste kans
Pieter ziet alleen wat er niet goed gaat. Wat word ik daar verdrietig van. Wat een gemiste kans om dit mooie bedrijf uit te bouwen tot een speler van formaat. In plaats van alleen even gedag zeggen, loop ik zijn kantoor binnen en ga tegenover hem zitten. Ik vraag hem of dit is wat hij wil: regeren door angst. Pieter kijkt me aan en zegt dat het eerder gewerkt heeft. Een tijdje.
Weten hoe het verder ging? Je leest het in mijn volgende blog.