Hoe de allereerste kleine stap zorgt voor verbinding

“En hoe gaat het nou met jou, persoonlijk?”, vraag ik. Ik ben in gesprek met Patrick. Hij is productiemanager in een fabriek. Ik ken hem al een tijdje en weet dat hij een lastige tijd achter de rug heeft. Zowel op zijn werk als privé. Door een bedrijfsongeval heeft hij een tijd ziek thuis gezeten. En dat is hem niet in de koude kleren gaan zitten.

Een muur van onmacht

“Op mijn werk gaat het goed”, zegt Patrick. “Daar heb ik alles onder controle. Daar voel ik me veilig. Thuis is het een ander verhaal. Mijn vrouw zegt dat ze me niet meer terug kent na het bedrijfsongeval. Ze zegt dat ze me niet meer kan bereiken en dat ik me heb afgesloten. Dat snap ik wel. Het voelt alsof er een muur om me heen staat. En echt waar, ik wil wel delen wat me bezighoudt, maar het lukt niet. Ik snap niet hoe het komt. Mijn vrouw zegt dat ik erover moet praten. Maar hoe dan?”

Angst om los te laten

Patrick zucht. Hij zit stil op zijn stoel. Ik voel de onmacht van deze grote, sterke, maar ook gevoelige man. Daar kan hij nu even niets mee, met dat gevoel. Er speelt zoveel.

Bovendien: hij voelt zich verantwoordelijk. Voor zijn team én voor zijn gezin. Hij is eraan gewend dat hij de sterke schouders heeft waar anderen op mogen leunen. Maar dat lukt niet meer. Hij weet het even niet meer.

Ik kijk hem aan. We zijn allebei stil. We weten wat dit betekent. Wanneer je denkt dat je alles alleen moet doen.

Door de allereerste, kleine stap te zetten…

Ik besluit hem iets persoonlijks te vertellen. Over mijn eerste allerkleinste stap om wél steun te durven vragen. Door de ander te vertellen dat je nog niet kunt praten over wat er is gebeurd. Over wat je zo enorm raakt. Maar dat je wel graag een hand op je schouder wilt. Zo deel je de last.

De ander hoeft het niet voor je op te lossen. Dat kun je zelf.

Maar het zou je helpen om je even gesteund te voelen. Letterlijk ademruimte te voelen.

…ontstaat onderlinge verbinding

Het mooie is: daarmee doe je niet alleen jezelf, maar ook de ander een plezier. Want je sluit hem niet meer buiten, maar neemt hem mee in jouw proces. Je laat hem weten wat hij wél voor je kan doen. Zo ontstaat verbinding. En dat begint met die allereerste kleine stap.

Patrick denkt na over zijn allereerste kleine stap. “Het voelt ongemakkelijk om toe te geven dat ik iets nog niet kan”, zegt hij, “maar het lucht ook enorm op.”